
Welkom bij Kirst’s Column,
Zoals jullie hebben gemerkt ben ik een tijdje niet aan het bloggen geweest. Gezien de laatste woorden van het vorige ‘Kirst’s Column’ zat dat niet echt in de planning. Er is (weer) heel erg veel gebeurt. En als je denkt (of gaat denken): “Jeetje, … Hoeveel kan een mens hebben?!”, dan kan ik je vertellen dat dat erg veel is. Je kan meer aan dan je zelf denkt aan te kunnen, want ook nu weer denk ik en heb ik gedacht: “nu moet er echt niets meer bij komen hoor want dat kan ik echt niet handelen!” Precies ditzelfde heb ik ook gedacht toen ik te horen kreeg dat ik een zeldzame vorm kanker had. Maar ook bij de diverse operaties die ik voor en na de combibehandeling tegen kanker heb ondergaan. Ja, inderdaad … ook nu na wat er op 8 oktober van dit jaar is gebeurt heb ik het gedacht én gezegd.
Voor hen die niet weten wat er is gebeurt zal ik dit vertellen, daarna wil ik het afgelopen jaar doornemen. Het is dan wel geen vrijdagochtend maar voor deze laatste Kirst’s Column van 2015 maak ik een uitzondering 😀
We gaan terug naar 8 oktober 2015 …
Ik ben nog niet helemaal de oude merkte ik die ochtend. Maar omdat ik maandag en dinsdag al thuis was gebleven en woensdag wel naar zuurstoftherapie was gegaan wilde ik niet ‘lastig’ zijn en besloot ik toch maar naar het AMC te gaan voor zuurstoftherapie. Ik wilde niet wéér de taxi wegsturen zoals maandag en niet wéér moeten afbellen zo kort na elkaar, voor mijn gevoel zo vaak in 1 week. Dit is maar goed geweest ook! …
Om 06:30 uur stopt de taxi voor de deur. Ik zeg m’n maatje gedag zoals elke ochtend, pak m’n rolstoel van hem aan en wandel het tuinpad af naar de kant van de weg waar de taxi staat te wachten. De taxi-chauffeuse pakt m’n rolstoel over en we zeggen elkaar goedemorgen. Ik loop naar de passagierskant, open de deur, neem plaats op de stoel en sluit het portier van de taxi. De chauffeuse had m’n rolstoel inmiddels achterin staan en nam plaats achter het stuur. Ik zwaai nog naar m’n maatje die vanachter het voorraam naar ons staat te kijken.
Nog voor we de hoek omgaan merk ik dat ik m’n mobiel ben vergeten en bleek dat ik dat hardop had gezegd. “Zal ik even omkeren voor je? We zijn vroeg en nog in de buurt dus kan makkelijk.” zegt de taxi-chauffeuse. “Nee hoor, dank je, dat hoeft niet. Het is m’n levensader niet.” zei ik lachend tegen haar. M’n maatje zou toch wel merken dat ik hem vergeten was want het alarm voor m’n medicijnen zou om 7 uur afgaan en dan zou hij nog thuis zijn.
Op de weg was het wel druk maar we konden lekker doorrijden. Om 7 uur nam ik mijn medicijnen in en reden we bij Zaandam. We namen de A10 linksom en het was goed te doen qua files die ochtend. Eenmaal op de A9 werd ik niet lekker. Het leek op brandend maagzuur, zo’n grote vuurbal had ik ter hoogte van m’n maag. Wat me opviel was dat de ‘vuurbal’ erg geconcentreerd was. De chauffeuse merkte dat er iets niet goed was en ging me vragen stellen. Ze vroeg of ik druk op m’n borstkas had maar dat had ik op dat moment niet. Dus ik zeg haar dat ik niet het vermoede had dat ik het aan m’n hart had. Ik hoor haar nog zeggen: “Je gaat niet gek doen hoor! Zal ik de auto aan de kant zetten en ambulance bellen?”. Ik zeg haar dat dat niet nodig is en ik beloof haar naar de eerste hulp van het AMC te gaan zodra we daar aankomen.
Niet lang daarna wordt ik heel misselijk en vraag haar toch de auto aan de kant te zetten omdat ik bang was dat ik zou overgeven in de taxi. Ze neemt afslag Weesp en parkeert de auto bij Kwikfit Amsterdam Zuid-Oost. Overgeven ging niet maar de pijn bleef. Na weer een aanbod de ambulance te bellen te hebben afgeslagen vroeg ik haar m’n maatje te bellen om te zeggen dat ik mijn telefoon was vergeten en dat ik niet lekker was geworden. Dit deed zij meteen. Maar op dat moment krijg ik hevige pijn op m’n borst en lijkt de vuurbal een vuurspugende draak die het vuur door m’n aderen in m’n beide armen en door m’n borstkas spuwt. Ik vraag haar toch de ambulance te bellen. Op dat moment weet ik niet meer hoe ik zitten moet van de pijn, zie ik de angst in de ogen van de taxi-chauffeuse die ook steeds zegt dat ik bijblijven moet en dat ik wakker blijven moet. Het wachten op de ambulance duurt erg lang op dat moment kan ik je vertellen. Uiteindelijk arriveerde de ambulance en 3 ambulance medewerkers namen me mee de auto in. Ik werd verzocht op de brancard plaats te nemen, m’n kleren werden omhoog getrokken, stickers werden geplakt en het apparaat voor je hart werd aangesloten. Nadat het eerste hartfilmpje was gemaakt werd deze bekeken door de mevrouw die naast mij zat. De twee anderen zaten achter mij. Ik kon ze wel horen maar niet zien. “Er zit een block in je hartfilm” zegt de vrouw naast mij en ze begint te bellen. Ze zei dit zo rustig alsof er niet iets dringends was dus ik maakte mij op dat moment nog geen zorgen. Maar dit duurde niet lang, de pijn kwam weer terug en heviger dan daarvoor. Ik vroeg haar m’n kleding weg te halen want dat drukte op m’n borstkas. Maar ik gewerd gesust en ze verzocht me stil te zijn want ze was aan de telefoon en kon zo de andere kant niet verstaan. Op dat moment voelde ik me een klein kind dat op de vingers getikt werd door een ouder en dit maakte mij boos vanbinnen. Nog voor ik boos kon worden op haar hoorde ik de mannenstem van de bestuurder zeggen: “Het lijkt wel of ze het in vlagen krijgt. Of ze aanvallen van pijn krijgt” en hij startte het hartfilmpje opnieuw. Toen voelde ik zijn schrik. Hij kwam van achter mij naar voren en begon twee grote stickers te plakken voor het AED-apparaat vertelde hij me nog. Ook zei hij tegen de vrouw naast mij dat zij me in de gaten moest houden en dat hij per direct met toeters en bellen moest gaan rijden. …
Toen ging bij mij het lichtje uit … En dat zou niet bij deze keer blijven die dag.
Ik word ‘wakker’ door piepjes wat bij mij als wekker binnen kwam maar dat was de ambulance die achteruit het AMC gebouw binnenreed. Ik word uit de ambulance gehaald en we gaan naar de afdeling. Ik kom door een hele verbouwing heen leek het wel en aangekomen op de plaats van bestemming hoorden we dat we weer konden gaan want de afdeling was gesloten! De vrouw die naast mij had gezeten in de ambulance zei dat ze niet eerder zou vertrekken voordat ik gestabiliseerd was. Dit vond ik vreemd want uitgerekend zij vroeg dat terwijl ze in de ambulance zo vreemd laconiek had gereageerd. Na veel over en weer gepraat werd er een infuus aangelegd en konden we weer vertrekken. Maar ik kan me niet echt herinneren dat ik in de ambulance ben gelegd. We weet ik dat we met gillende sirene onder een viaduct door zijn gegaan en het volgende moment dat ik dan weer weet is dat ik op een bed lig en dat de gordijnen om mij heen gesloten zijn. Ik hoor mensen praten over mij … over een echo en een katheterisatie. Op dat moment komt er een dame met een groot apparaat tussen de gordijnen doorschuiven. Ze installeert het apparaat en komt naast me zitten. Ze vraagt me op mijn zij te komen liggen en ik kon mooi meekijken. Ik kan me nog herinneren dat ik vroeg of alles er goed uit zag en dat ik het vreemd vond dat zij zei dat ze het eerst moest bestuderen. 😀 in mijn gedachte ging er toen de vraag rond ‘wat ben je nu aan het doen dan?’, maar ik heb die vraag niet gesteld. Niet lang daarna ging bij mij het licht ook weer uit.
…
Ik wordt huilend wakker op de katheterisatiekamer en voel een enorme pijn in mijn lijf. De aderen in mijn rechterarm branden en ik geef dit aan door te roepen dat het pijn doet. Er verschijnt een hoofd boven mij en er wordt gezegd dat mijn aderen niet zo goed zijn. Daarna verdwijnt dat hoofd weer en ik hoor diezelfde stem zeggen: “Waar blijft de familie nou? De familie is toch gewaarschuwd?!” Op dat moment schrik ik en schieten mijn gedachten naar m’n maatje. Ik hoop dat hij op tijd is want voor mij telt elke seconde nu voor mijn gevoel. Hoopvol schiet er in mijn gedachten dat als ik mijn maatje nog zie dat ik hem moet zeggen dat wat er ook gebeurt ik héél veel van hem hou en zal blijven houden ten alle tijden. En weer gaat mijn licht uit.
… Ik word wakker doordat er aan mijn arm wordt geschud. “Mevrouw, kijk eens wie er voor u is” wordt er gezegd door een vriendelijke stem, en mijn ogen gaan open. Ik zie m’n maatje binnenkomen lopen met een lach op zijn gezicht en achter hem zie ik één van m’n vriendinnen die om hem heen probeert te kijken en met een lach vriendelijk zwaait naar mij. Ik pak de hand van m’n maatje vast en zeg hem: “Wat er ook gebeurt weet dat ik van je hou en dat ik dat altijd zal blijven doen … wat er ook gebeurt … “. Ik voel een traan over mijn gezicht gaan en weer gaat mijn licht uit.
… Ik word wakker en met moeite krijg ik mijn ogen open. Het dringt niet helemaal tot me door allemaal maar ik zie twee vrienden aan mijn bed staan en met zorgelijke blik naar me kijken. Ik wil wat zeggen maar dat gaat niet. Ook ademen gaat niet. Ik zoek met mijn hand mijn mond om dat wat er in de weg zit even aan de kant te halen zodat ik kan praten. Maar dit lukt niet. Ik zie die ene vriend zeggen dat ik dat niet moet doen en met mijn rechterhand zoek ik naar zijn hand. Er loopt een traan uit mijn rechteroog. En weer gaat het licht uit.
… Ik word wakker doordat er iemand aan me loopt te sjorren en tegen me praat. Iets met een foto ofzo. En ik hoor stemmen achter een gordijn ofzo. Ik ben niet helemaal goed wakker en val dan ook vaak weer weg.
… M’n drains worden verwijderd het volgende moment dat ik ‘wakker’ ben. Dit voelde niet fijn en viel dan ook weer weg.
… Ik hoor stemmen van mensen die ik eerder heb gehoord én een stem van een oudere man. Wat ze zeggen dringt niet echt tot me door en val dan ook weer in slaap.
…Ik wordt naar een andere kamer gebracht is het volgende wat ik dan weer weet. Als ik net goed en wel geïnstalleerd ben hoor ik de stem van mijn vader en ik zeg hardop: “Hé dat is mijn vader. Hoor ik daar mijn vader?!” En jawel, m’n vaders gezicht verschijnt in mijn gezichtsveld. Ik wil hem zoveel vertellen maar hij gebaart mij rustig te blijven. Samen praten we wat en niet lang daarna gaat hij weer weg en val ik weer in slaap. Niet beseffende dat het een dag later was.
Het was een rare dag die 8ste oktober. En pas een paar dagen later knap ik op en hoor ik voor het eerst wat er was gebeurt. Ik lag in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, had een acuut hartinfarct gehad, had acuut een openhartoperatie gehad en had twee omleidingen gekregen. Na 6 dagen OLVG Amsterdam werd ik overgebracht met de ambulance naar het WFG in Hoorn waar ik na 6 dagen weer naar huis mocht. Na 12 dagen wist ik dus nog niets meer dan een acuut hartinfarct, openhartoperatie en twee omleidingen. Er was geen gesprek geweest met mijn maatje erbij en hetgeen mij verteld was in het OLVG was niet echt blijven hangen omdat ik nog niet helemaal goed van geheugen bleek. Nog altijd loop ik rond met vragen waar ik hopelijk nog een antwoord op weet te vinden. Ook de taxi-chauffeuse wil ik nog persoonlijk bedanken voor het goede handelen van die 8ste oktober. Ik hoop van harte dat de angst die ik die dag in haar ogen zag dat ze die een beetje heeft kunnen verwerken. Want tot op de dag van vandaag zie ik haar angstige ogen voor me … Wat is zij geschrokken. Niet alleen zij uiteraard … Heel veel familie, vrienden en kennissen zijn met haar ook enorm geschrokken. 😉 En dan heb ik het nog niet eens over mijzelf 🙂
Mijn jaar … 2015?
Ja en nee. Vooral het laatste deel van dit jaar was enorm heftig zoals je hebt kunnen lezen. Door zo’n afsluiting van het jaar wordt de rest van het jaar een beetje ondergesneeuwd. Sneeuw … Helaas dit jaar geen sneeuw gehad maar hoop van harte dat het nog komt 😉 al is het maar 1 dag.
Ik wil iedereen langs deze weg bedanken voor het lezen van Kirst’s Column en alle liefdevolle reacties die ik heb mogen ontvangen. Bedankt voor alle kaarten, gedachten, kaarsjes en berichtjes toen ik in het ziekenhuis lag en ook die ik thuis heb mogen ontvangen! Dit geef altijd erg veel kracht.
Ook wil ik een ieder die dit jaar om me heen is geweest bedanken voor alles. We leren elke keer weer van elkaar en daar ben ik dankbaar voor. Hopelijk zien we mekaar ook volgend jaar weer.
Ik begon dit column met ‘Hoeveel kan een mens hebben…’ geloof me … je kan meer aan dan je denkt! Don’t ever give up … Stay Strong!
Ik wens een iedereen een bijzonder mooi, gelukkig en gezond 2016!
En voor de motorrijders onder de lezers … Vele veilige kilometers! We zien mekaar op het asfalt en de klinkertjes!
With Love,
Kirst
STEUN STICHTING BIKERS4ALL …
EN LAAT IEMAND WEER EVEN GENIETEN!
MEER INFO VIND JE OP DE SITE VAN BIKERS4ALL
OF STUUR EEN MAIL NAAR: INFO@BIKERS4ALL.NL
ALVAST HEEL HARTELIJK BEDANKT!
Live every day like it is your last!
ELKE WEEK KOMT DE NIEUWE KIRST'S COLUMN IN DE NACHT VAN DONDERDAG OP VRIJDAG OM 00:01 UUR ONLINE. DIT GAAT AUTOMATISCH! ER WORDT DAN OOK AUTOMATISCH EEN LINK GEPLAATST OP MIJN FACEBOOK PAGINA ÉN OP GOOGLE+! MOCHT JE DE LINK DUS MISSEN, KIJK EVEN OP MIJN PERSOONLIJKE PAGINA I.P.V. IN DE NIEUWSOVERZICHT LIJST. ÓF MELD JE HIER AAN EN ONTVANG EEN MAIL ALS ER EEN NIEUW BERICHT GEPLAATST WORDT.
EVERY WEEK KIRST'S COLUMN IS AUTOMATICALLY PUT ONLINE! THIS HAPPENS THURSDAY ON FRIDAY AT 00:01 HOUR. AT THE SAME TIME THERE WILL BE PUT A LINK AT MY FACEBOOK PAGE AND ALSO ON GOOGLE+! SO, IF YOU MISS THE LINK TO THIS COLUMN PLEASE CHECK MY PERSONAL PAGE. OR SIGN UP HERE AND RECEIVE AN E-MAIL WHEN A NEW MESSAGE IS POSTED.